Su olsam, ateş olsam
Göklerdeki güneş olsam
Konuşmasam taş olsam
Yine de oynar mısın benimle
Susulsam kusur olsam
Ağızdaki küfür olsam
Doğuştan esir olsam
Yine de oynar mısın benimle
Sayılmasam kaç olsam
Toprakdaki güç olsam
Aptal gibi suç olsam
Yine de oynar mısın benimle
Benimle oynar mısın
Benimle oynar mısın
Geçen akşam kızlarla buluştuk. Epeydir bir araya gelemediğimiz için paylaşacağımız, konuşacağımız pek çok mevzu ve hadisenin birikmişliğiyle koşa koşa birbirimize aktığımız heyecanlı, neşeli kız buluşmalarından biriydi. Kah güzel anıların, kah kızgınlıkların anlatıldığı, paylaşıldığı ziyadesiyle hafiflenip ferahlandığı birkaç saat, biraz martini ve bolca şarap sonrasında arkadaşlarımdan biri çok sade ama bir o kadar da vurucu bir yorum yaptı:
" Ben , hayatımda benle beraber yürüyecek, hayatı paylaşacak biri'ni, oyun arkadaşı olacak biri'ni istiyorum . Neden bu kadar basit bir şeyi anlayıp, yaşayacak bir adam yok ki etrafta ? " dedi ...
Gerçekten de ilişkilerimizi bir çocuk misali, oyun arkadaşı olmak gibi, saf ve doğal bir şekilde yaşamaktan ne zaman vazgeçmiştik ? Hangi ara aşk ve evlilik ilişkileri bu kadar karmaşık, finansal açıdan stratejik planlamalara dönüşmüştü? Ya da Teoman şarkılarındaki gibi " birlikte ama yalnız " sendromu niye uzun soluklu ilişkilerin tarifi olmuştu? Ve hangi ara biz kadınlar ve erkekler birbirimizin oyun arkadaşı olmaktan vazgeçmiş, yalnız ve mutsuz yetişkinler olmuştuk ?
Aslında tüm bu sorular ve bizim bulamadığımız cevapları pek çoğumuzun hayatın da eksik kalan kısımlar. Farklılıklarımız sadece muhtelif derecelerde bu eksikliği hissediyor oluşumuz. Oysa insan olarak en büyük ihtiyacımız sevmek, güvenmek ve paylaşmak.. Tıpkı iki küçük çocuğun oyun oynarken hesapsızca oyunun neşesini paylaşması gibi...
Sevgi ve ilişki en sade haliyle paylaşıldığında, eller güvenle ve hesapsızca birbirine uzatıldığında, dünya güzel ve yaşanır bir yer oluyor. Formül bu kadar basit ve aslında doğamızda kayıtlı...
Ama biz yine de durumu karmaşık hale getirip birbirimizi aldatmayı, kırmayı, kandırmayı, kaçmayı, kovalamayı stratejiler kurmayı tercih ediyoruz. Korkularımızın yönettiği şahane replikler ve mizansenler yaratıp, oynayıp adın da aşk diyoruz. Daha da enteresanı bir de tüm bu oynadığımız dramların gerçek olduğunu sanıyoruz. Oyunlardan ve maskelerden yorgun düşene kadar , EGO'larımıza hitap eden oyuncaklarla avutuyoruz kendimizi . Kalplerimizde açılan kocaman kara delikleri doldurmak için, türlü türlü formüller deniyoruz. Kariyer, ev, araba, eğlence hayatı, estetik ameliyatlar, seyahatler, alışveriş, egzersiz..... Listeler uzayıp gidiyor...Deniyoruz da deniyoruz... Sevgiye duyulan özlemin açtığı boşluğu, doldurmaya uğraşıyoruz..
Sonuc ?
Bu kadar yoruluyoruz, kırılıyoruz, yaralanıyoruz, mutsuz oluyoruz, eksik hissediyoruz ama maskelerimiz olmadan en yalın ve içten halimizle bir ufak soruyu sormaya cesaret edemiyoruz....
Benimle oynar mısın?
❤️
Peki Ya Sen?
Benimle oynar mısın?...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder